اثر حفاظتی عصاره آبی ماریتیغال در مدل بیماری پارکینسون القا شده توسط 6-هیدروکسی دوپامین در موش صحرایی نر: ارزیابی رفتاری، بیوشیمیائی و بافت‌شناسی

  سابقه و هدف: بیماری پارکینسون یک اختلال نوروپاتولوژیک شایع است که به علت دژنراسیون نورون‌های دوپامینرژیک بخش متراکم جسم سیاه ایجاد می‌شود. با توجه به خاصیت حفاظتی گیاه ماریتیغال، هدف بررسی حاضر بررسی اثر عصاره آبی این گیاه در مدل تجربی بیماری پارکینسون بود.   مواد و روش ‌ ها: در این مطالعه تحقیقاتی از نوع تجربی، موش‌های صحرایی (40 = n ) به طور تصادفی به چهار گروه کنترل، کنترل تحت تیمار با عصاره، ضایعه دیده و ضایعه دیده تحت درمان با عصاره تقسیم شدند. در این بررسی، مدل اولیه بیماری پارکینسون توسط تزریق 5/12 میکروگرم 6 -هیدروکسی دوپامین به داخل استریاتوم طرف چپ ایجاد گردید. دو گروه کنترل و ضایعه دیده تحت درمان، از یک هفته قبل از انجام عمل جراحی استریوتاکسیک، روزانه 200 میلی‌گرم به ازای کیلوگرم وزن بدن عصاره آبی گیاه ماریتیغال (Silybum marianum) را به روش داخل صفاقی دریافت کردند. دو هفته پس از جراحی، رفتار چرخشی به‌دنبال تزریق آپومورفین در طی یک ساعت و تعداد نورون‌های بخش متراکم جسم سیاه مورد بررسی قرار گرفت.   یافته ‌ ها: دو هفته بعد از جراحی در گروه ضایعه دیده، آپومورفین موجب بروز رفتار چرخشی به سمت مقابل ناحیه آسیب دیده شد (0001/0 P< ) و تعداد نورون‌های بخش متراکم جسم سیاه سمت چپ کاهش معنی‌داری در مقایسه با گروه کنترل یافت (05/0 P< ). تجویز عصاره آبی گیاه ماریتیغال به گروه ضایعه دیده موجب کاهش تعداد چرخش‌های القا شده به‌وسیله آپومورفین شد (05/0 P< ) و کاهش نورون‌های بخش متراکم جسم سیاه را در این گروه تخفیف داد (05/0 P< ). از طرف دیگر، تیمار گروه کنترل با عصاره تاثیر معنی‌داری بر تعداد چرخش‌های القا شده به‌وسیله آپومورفین و نورون‌های بخش متراکم جسم سیاه نگذاشت.   نتیجه ‌ گیری: تجویز داخل صفاقی عصاره آبی گیاه ماریتیغال دارای اثر حفاظتی در برابر توکسیسیتی 6-هیدروکسی دوپامین در مدل تجربی بیماری پارکینسون است.